Muhteşem Gatsby, Benjamin Button’ın Tuhaf Hikâyesi‘nin yazarı Fitzgerald, 1920’lerin en ünlü yazarlarından olmasının yanısıra alkolle olan sarsılmaz dostluğuyla da biliniyordu. Bir gün, alkolün kendisini ne kadar hızlı etkilediğini ‘bilimsel’ şekilde test etmeye karar verdi.
Not defterini aldı ve her içkiden sonra nasıl hissettiğini kaydetmeye başladı. Başta oldukça analitik ve disiplinliydi:
1. içki (viski soda)
“Hafif bir sıcaklık hissediyorum. Kelimelerim biraz daha rahat çıkıyor ama kontrol tamamen bende.”
2. içki
“Daha sosyal hissediyorum. Daha önce fark etmediğim detaylara dikkat etmeye başladım. Zelda’nın (eşi) bana biraz fazla dikkatli baktığını hissediyorum.”
3. içki
“Kelimelerim daha da akıcı, hatta biraz fazla akıcı olabilir! Birkaç dakika içinde üç yeni roman fikri ürettim ama sanırım hepsini unuttum.”
4. içki
“Daktilom neden bana düşmanca bakıyor? Belki de çok çalışmaktan yorgun düştü. Ona bir isim vermeliyim. Bay Tuş olabilir mi?”
5. içki
“KEDİLER! Her yerde kediler var! Bir saniye… Evde hiç kedimiz yok?!”
6. içki
“Bütün oda biraz sağa kaydı. Bu normal mi? Zeldaaa, biri yerçekimini değiştirdi mi?”
7. içki
“Dostlarım, edebiyatın geleceği bende! Bütün harfler dans ediyor, hepsi benimle arkadaş. T ve K bana biraz yan bakıyor ama onları ikna edebilirim.”
8. içki
“BİRİ IŞIKLARI MI KAPATTI? Ama güneş hâlâ parlıyor??”
Uyandığında defterini masanın altında buldu. Yazdıklarını anlamaya çalıştı. Ancak son notları anlaşılmaz karalamalardan ibaretti!
Bir an durup düşündü, derin bir nefes aldı ve şöyle dedi:
Belki de içkiyi not etmek yerine içmemeyi denemeliydim.
Olaydan tabii ki ders almadı. Alkolle dostluğunu ölene kadar sürdürdü. Gelgelelim, adını edebiyat tarihine sarhoş bir bilim insanı olarak yazdırdı.
